(ေႏြစကူး)
လူျဖစ္ျခင္းဟာ ေမာဟိုက္မႈပဲ ပစ္ခ္ဂီ ။
လူေသအေလာင္းေတြေပၚက တစ္ခြန္းစ ႏွစ္ခြန္းစ တရားသံကို ႐ိႈက္သြင္းေပး။
အခိုးအေငြ႕ဟာ ေျခာက္ကပ္ေနဖို႔ မလို။
လည္ေခ်ာင္းဝမွာ လိႈင္လိႈင္ထေနတဲ့ အပုတ္နံ႔ကို ႏွာသီးဖ်ားကေန ျပန္မႈတ္ထုတ္ရင္း က်င့္တဲ့တရား၊
ငါ့စရဏဟာ ေျခာက္ပစ္ကင္းပါ့မလား ပစ္ခ္ဂီ ။
ငါ့မိခင္ဆီက ရခဲ့တဲ့ ေရေမႊးနံ႔ကို ငါ့ဇနီးဆီကျပန္မရခဲ့၊
နာက်င္မႈကို အတြင္းခံတစ္ထည္လို ဆြဲခြၽတ္ပစ္ခ်င္မိ ။
ငါမေႂကြခင္ ငါ့နတ္ဘုရားကို ငါထူမၿပီး ငါ့ေျမျသဇာနဲ႔ ငါ့ကိုယ္ငါ သီးပြင့္ခ်င္တယ္။ စကၠဴပန္းအျဖစ္။
လူေတြရဲ႕ စိတ္ထဲက အတၱကို ခြဲထုတ္ေပးပါလား၊ မီး႐ိႈ႕ျပာခ် အရာရာဟာ အေငြ႔။
လူအဖြဲ႔အစည္းရဲ႕ မွတ္ဥာဏ္ေပၚက ဘာသာတရားေတြ လူ႔မ်ိဳးစိပ္ကြဲမႈေတြ အားလံုးကို ခါထုတ္ပစ္ခ်င္တယ္။
ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဟာ အတၱပဲ ျဖစ္သင့္သလို ခ်စ္ျခင္း ေမတၱာဟာ ဘုရားသခင္ပဲ ျဖစ္သင့္တယ္ မဟုတ္လား။
သိပ္ၿပီးနိမ့္ပါးတဲ့ လူေတြရဲ႕ စာရိတၱဟာ သိပ္ၿပီးခ်မ္းသာတဲ့ လူေတြရဲ႕ ေဆးသားသက္သက္ပဲ။ ပန္းခ်ီကား ။
ကိုယ့့္သိမႈဟာ ဗံုးတစ္လံုးလို လူအဖြဲ႔အစည္းၾကားထဲ တိုးဝင္ေပါက္ကြဲသြားရင္ ေကာင္းမယ္။
ဆုေတာင္းခဲ့ရ ။ ယိုစိမ့္ခဲ့ၾက ေဖာက္ထုတ္ခဲ့ၾက ဘာေတြျမန္းတင္က်န္ခဲ့သလဲ ပစ္ခ္ဂီ။
အရာအားလံုးဟာ မီးခိုးႂကြက္ေလွ်ာက္ထိုးေလာင္ေနတာပဲ ။ ငရဲမီးလို ။
ဒါနဲ႔ပဲ ငါတို႔အေရခြံေတြ ကြဲအက္ေၾကမြ။ အ႐ိႈးရာ အျပည့္နဲ႔။ လိမ္လည္တတ္တဲ့ ႏႈတ္ခမ္းေတြကို ျမင္လ်က္နဲ႔ ယံုၾကည္ေပးေနတဲ့နားေတြကို ငါရြံမိတယ္။
အသံသက္သက္နဲ႔ တက္မလာၾကပါနဲ႔။
စကားလံုးေတြဟာ လူသတ္ကြင္းထဲက ေသြးညႇီစေတြလိုမ်ိဳး၊ အျပံဳးအတုေတြၾကား လႊင့္။
စကၠဴပန္းမ်ား။ ရင္သားဟာ အနီေရာင္ အဲ့ဒါဟာ ေကာင္းကင္ဘံုက က်လာတယ္။
ေကာက္ယူပါ။ ဘယ္ပန္းကျမန္း ေမြးရာပါအနံ႔မဲ့ျခင္း႐ွိသလဲ။
ဘုရားေက်ာင္းေတြဆီမွာလား၊ ဆံသားအထက္မွာလား၊ ပန္းအိုးတစ္လံုးအေပၚမွာလား။
ေသဆံုးျခင္းအတြက္ စကၠဴပန္းမ်ား ႏိုးထ၊ ႀကိဳသူမဲ့ ။
ေႏြစကူး
No comments:
Post a Comment