သံုးပင္လိမ္ထားတဲ့ ႀကိဳးေတြ (Beta Version) ( ေႏြစကူး- ညီမိုးေဆြ- မင္းဘုန္းႏိုင္ )

(မင္းဘုန္းႏိုင္ - ညီမိုးေဆြ - ေႏြစကူး)



ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ တစ္ပိုင္းတစလဲက်ေနတယ္။ စကားလံုးေတြရဲ႕ အစအနေတြေတာင္ျပန္ရွာမရ
ေတာ့ဘူးလို႕ ကဗ်ာဆရာဟာ တစ္ကိုယ္စာညည္းတြားေနေလရဲ႕။
ေဖာက္ျပန္ ပ်က္စီးျခင္းေတြ
ကို သစၥာတရားလို႕ ေခါင္းစဥ္တပ္ၿပီး ကဗ်ာတစ္ပိုင္းတစအျဖစ္ ေရးရင္ေကာင္းမလား။
အမွန္တရားဆိုတာ ငါတို႕ေနာက္ေက်ာေတြကို ဓါးလိုေထာက္ေနတဲ့ ေကာင္လို႕ဆဲေရးပစ္လိုက္
ရရင္ေကာင္းမလား ကဗ်ာဆရာစဥ္းစားေနပါတယ္။
အပိုင္းအစေတြရဲ႕ အစမွာ ကဗ်ာဆရာ ဟာ တစ္ေယာက္တည္းငိုခ်လိုက္ရမလား ။
ေခတ္ႀကီးကိုပဲေအာ္ေအာ္ ပစ္လိုက္ရမလား။ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကိုပဲ ရိုက္ခ်ိဳးပစ္လိုက္ရမလား
ေမးခြန္းေတြဟာ ကဗ်ာဆရာကိုသတ္ေနပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ ကဗ်ာဆရာကိုယ္တိုင္ ကဗ်ာဆရာလို႕ သူ႕ကိုဘာေၾကာင့္ေခၚသလဲဆိုတာ
စဥ္းစားရင္း အခ်ိန္တစ္ခ်ိဳ႕ကိုျဖဳန္းတီးမိေနရဲ႕။
ဝဋ္ေၾကြးတစ္ခ်ိဳ႕။ အနာတရအမည္ခံ အႏုပညာတခ်ိဳ႕။ ညည္းတြားပူေဇာ္ျခင္းဆိုင္ရာ ကိုးကြယ္
ယံုၾကည္မႈတခ်ိဳ႕။ ခ်ိဳ႕တဲ့ေနတဲ့ ဘာသာစကားရဲ႕ေနာက္ကို ဘယ္လို က်ည္ဆန္မ်ိဳးနဲ႕ လိုက္ပါ
ရမလဲ ကဗ်ာဆရာရဲ႕အတၱထဲမွာ ေတြးေတာေနျပန္ပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ၿပဳလုပ္ျခင္းဆိုင္ရာ ကိစၥတစ္ခ်ိဳ႕ဟာ ဘယ္လို ပံုေသနည္းမ်ိဳးေတြနဲ႕ရွင္သန္ရမလဲ။
သူ႕သူငယ္ခ်င္းပန္းခ်ီဆရာဆီမွာရွိေနတဲ့ အေရာင္ေဗဒတစ္ခ်ိဳ႕ကို ျပန္လည္ေလ့လာမိေနတယ္။
ကဗ်ာဆရာရယ္ အေတြး အေခၚတခ်ိဳ႕ရယ္ စံထားၿပဳစရာ ဝိနည္းဥပေဒသေတြရယ္
ဘယ္ဆက္သြားရမလဲ။
အမွန္နဲ႔အမွားၾကားမွာ ပီပီျမည္ျမည္ခြဲျခားမရတာေတြကိုကဗ်ာဆရာေတြးေနတယ္။ အမွန္နဲ႔ အမွားသြားထိ္စပ္ေနတဲ့ ေထာင့္ခ်ိဳးလုိေနရာေတြ ဘယ္ေလာက္ရိွေနမလဲ ကဗ်ာဆရာဆက္ေတြးေနတယ္။ သူ႔ျဖစ္တည္မႈနဲ႔ ကဗ်ာဆရာဆုိတာ နဲ႔ ဘယ္လုိသြားခ်ိတ္မိေနတာလဲ၊ အဲဒါကလဲ ထိစပ္ေနတဲ့ ေထာင့္ခ်ိဳးေလးလားလုိ႔ ကဗ်ာဆရာေတြးၾကည့္တယ္။ ကဗ်ာလို႔ သူစြပ္စြဲထားတဲ့ စာသားအဖြဲ႔အစပ္ေတြကိုထုိင္ၿပီး ကဗ်ာဆရာတစ္ေမးတည္းေမးေနတယ္။ စာသားအဖြဲ႔အစပ္ ေတြၾကားမွာ အစစ္အမွန္ေလာကရိွလား၊ ဒိ႒ဓမၼေလာက ေရာ စာသားေတြ၊ ဘာသာစကားေတြၾကားမွာရိွလားေတြး တယ္။ ဘာသာစကားေတြမရိွရင္ေရာ ဒိ႒ဓမၼေလာကဘာျဖစ္သြားမလဲ ကဗ်ာဆရာေတြးေနတယ္။ သူ႕အသက္ရႈမႈကို သိပ္မေတြးျဖစ္ေတာ့ဘဲ ေမးခြန္းေတြကို တေမးတည္းေမးေနတယ္။ တေျဖတည္းလည္းေျဖေနတယ္။ သူေျဖေနတဲ့ အေျဖေတြကို သူျပန္အတြန္႔တက္ေနတယ္။ သူ႔ဆီမွာ ေထာင္းေထာင္းထ အံုၾကြေသာင္းက်န္းေနတဲ့ လိင္စိတ္ကို ပြင့္လင္းစြာထုတ္ေဖာ္ေျပာဆုိလုိတဲ့အေၾကာင္း ေခါင္းထဲမွာ အေတြးေတြမ်ားေနတယ္။ ဖြင့္ထုတ္ေျပာဆုိလုိက္ဖုိ႔ ရွက္ရြံတဲ့ အေၾကာင္းကိုလဲ ဆက္ေတြးေနတယ္။ အဲဒီႏွစ္ခုမွာေရာ ဘယ္လုိေထာင့္ခ်ိဳးေလးေတြနဲ႔ခ်ိတ္မိေနလဲဆုိတာ စိတ္၀င္စားေနတယ္။ ကဗ်ာဆရာက သူ႔ေခါင္းထဲမွာ စဥ္ဆက္မျပတ္ျဖစ္ၿပီး သူ႕ဘာသာျပန္ေခ်ဖ်က္ေနမိတဲ့ အေတြးေတြကို တည္ေဆာက္ခံသိမႈက လာတာလုိ႔ စြပ္စြဲေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ တည္ေဆာက္ခံသိမႈဆုိတဲ့ စကားလံုးကို သူဘယ္ကရလာသလဲဆုိတာကိုလည္း ဆက္စဥ္းစားေနတယ္။ ဘာသာစကားအရ အဓိပၸါယ္ေတြျပန္႔ကားသြားေနတာ ကို ဆက္စဥ္းစားျပန္တယ္။ အဓိပၸါယ္ေတြဆုိတာကေရာ အမွန္ေတြလားဆုိတာနဲ႔ တည္ေဆာက္ခံေတြလား ပကတိေတြလားဆုိတာကို သူဆက္ေတြးမိတယ္။ အဲဒီေနာက္မွာမွ သူ႔ အသက္ရွင္မႈနဲ႔ အဲဒီအေတြးေတြအားလံုးဘယ္လုိခ်ိတ္မိထားလဲ သူဆက္ေတြးမိတယ္။ ဒါကေရာ ဘယ္လုိေထာင့္ခ်ိဳးမ်ိဳးလဲ။ အဲဒီေထာင့္ခ်ိဳးကို အႏုပညာလုိ႔မ်ား သမုတ္ခဲ့ၾကသလား။ ေယာင္ေယာင္နနနဲ႔ေတြးေနတယ္။
ကဗ်ာဆရာဟာ သြက္ခ်ာပါဒျဖစ္ေနတဲ႔ ကိုယ္က်င့္တရားကို စခရင္႐ႈ႕႐ိုက္တင္ ။ Facebook Privacy မွာ Friends only ဆိုျပီး Status နဲ႔ ။ မ်က္စိထဲ မီးပႊားက်လာရင္ ထေအာ္ၾက ။ သီအိုရီအသစ္ ၊ ဝါဒအသစ္ ၊ လူသားအသစ္ ။ '' Eek . . . ma nout pr nalt '' ။ ေနာက္ဆိုရင္ အိမ္ေခါင္းရင္းမွာ ဒႆနပညာ႐ွင္ေတြကို ကိုးကြယ္ဖို႔ စင္လုပ္ရမယ္ ။ ကဗ်ာဆရာဟာ သဲႀကိဳးျပတ္ေနတဲ႔ ဖိနပ္ႀကီးနဲ႔ တစ္အိမ္ဝင္ တစ္အိမ္ထြက္ ။ တံုဏွိဘာေဝေခတ္ႀကီး စလြယ္သိုင္းလို႔ Moral ဟာ Modern မဟုတ္ဘူး ။ ဘာညာေပါ့ စသျဖင့္ ။ ပုလင္းဖင္ မ်က္မွန္ထဲ ကမာၻကို ေလာ့ခ္ခ်ျပီးၾကည့္ေတာ့ ပန္းသီးႏွစ္လံုးဟာ အတြင္းခံမပါတဲ႔ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕ ရင္သားျဖစ္သြားတယ္ ။ Idealism ဆိုတာ ဖက္ေခါင္းအံုးေပၚ ထြက္က်သြားတဲ႔ သုတ္ပိုးတစ္ေကာင္စ ႏွစ္ေကာင္စ ေလာက္ေပါ့ ။ နာက်င္ရပါတယ္ ဆိုတဲ႔စကားထဲမွာပဲ ေပ်ာ္႐ႊင္ေနၾက ။ ကဗ်ာဆရာဟာ ကြၽန္ေတာ္ကဗ်ာဆရာ မဟုတ္ပါဘူးလို႔ေျပာတယ္ ။ ဒီေတာ့ ကဗ်ာထဲက ဇာတ္ေကာင္က ကဗ်ာဆရာဟာ က်ဳပ္ပါဆိုျပီး ထြက္လာ ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ရက္မျပည့္ဘဲေမြးတဲ႔ ကဗ်ာေတြ အခ်င္းတိုင္ပါမလာရွာေတာ့ ။
ကဗ်ာဆရာဟာ



 ေႏြစကူး- ညီမိုးေဆြ- မင္းဘုန္းႏိုင္