-ဇက္ကႀကိဳး
- လူသားအသိဥာဏ္ ကြဲပ်က္လြင့္စင္ခ်ိန္ေတြတိုင္းမွာ အသည္းကြဲသမားဆန္ဆန္
မ်က္လံုးနဲ႔မက္ခဲ့တဲ့ အိပ္မက္ဆိုးေတြထဲ ငါ့ကို ဘယ္သူလွုပ္ႏိွုးခဲ့လဲ။
လမ္းထိပ္အမိွုက္ပံုကအရုပ္ ေခါင္းျပဳတ္ေနတာကို ျမင္သလို ဘယ္သူအေရးလုပ္ခဲ့လဲ။ ေခါင္းကိုက္ေပ်ာက္ေဆးျပားေလးေတြ ကိုက္ခဲမွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ လူေတြက ေသခ်ာေနႀကတယ္။
တကယ္ပါ တကယ္ပါ တပါးသူမလိုလို႔ ေလနဲ႔လြင့္လာတာေတြပဲ ရင္ထဲပြင့္ခဲ့။
ငါ့မွာရာသီမေရြးေသဆံုးေနေလ့ရိွတဲ့ သစ္ပင္ေလးရိွတယ္ကြယ္။
နတ္ဖန္ဆင္းတဲ့ ရွု႕ေမ်ွာ္ခင္းေလးကို ျမင္ခ်င္ရင္ အဲ့ အပင္ေလးကို ေက်ာ္ႀကည့္ရတယ္။
အႀကည့္ဟာ အဆိပ္ျဖစ္တယ္။
ေျဖေဆးအျဖစ္ အပင္ေလးမွာ တြဲေလာင္းက်ေနမယ့္ က်စ္ႀကိဳးကြင္းေလးကို မ်က္လံုးထဲ ထည့္ျမင္ ႀကည့္ေပးရတယ္။
သစ္ေခါင္း၀ေလးထဲက အဆိပ္ေအာ္သံေတြ ညဆို တစိမ့္စိမ့္ယိုစိမ့္ထြက္ခဲ့။
လမ္းေတြ ပလက္ေဖာင္းေတြထဲ ငါ့နဲ့ အဆိပ္ေတးသြားေလးနဲ႔ တလြင့္လြင့္
နံရံကကြာက်လာတဲ့ အဂၤေတအမွုန္ေလးမ်ားလို ၊ ဓားသြားနဲ႔မွုတ္လိုက္တဲ့ Birthday Cake ေပၚက မီးေတာက္ေလးလို ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္ညိွခြင့္မရေတာ့ပဲ ကိုယ္ဟာ တည္ေနရာက လြင့္ထြက္သြားေတာ့မယ္ေပါ့။
မလြင့္ခင္ သြားရပ္မိတဲ့ တံခါးေတြဟာ မ်က္စိေရွ႕မွာပဲ တဒိုင္းဒိုင္းေဆာင့္ပိတ္သြားႀကတယ္ေပါ့
တံခါးကို တအားေခါက္ရင္ေတာင္ အသံကအထဲကိုမေရာက္ပဲ ေခါက္တဲ့သူဆီကို အားနဲ႔ျပန္ခုန္၀င္သြားေလာက္တဲ့အထိကို အပိတ္သေဘာဆန္တာမ်ိဳးေပါ့ကြယ္။
ယံုႀကည္ခ်က္ေလး လူေတြႀကား ဒူးေထာက္က်သြားလား။
စိတ္ဟာ အရင္ကထက္ ပူေႏြးေတာက္ေလာင္လာတယ္။ေနာက္ျပီးက်ဥ္းေျမာင္းလာတယ္။
ေလနဲ႔လြင့္ျပီး စကၠဴပန္းေလးေပၚမွာ သြားနားေနတဲ့အထိ ေပါ့ပ်က္လာတယ္။ ေပ်ာ္စရာေတြခ်ည္းေရြးမက္သြားတာပါပဲ။ဒါေပမယ့္ ျပန္မရေတာ့မယ့္ ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ဖူးေသာအရာေတြမလို႔ အိပ္မက္ဆိုးျဖစ္သြားရတယ္။
ပလက္စတစ္ေလွေလးေပၚကေန အခ်စ္မရိွရင္မျဖစ္ဆိုတဲ့မွားယြင္းစိတ္ေလးေခၚတင္မိလို႔ ကိုယ္နစ္ျမဳတ္သြားတယ္။
ညေတြဟာ ေမွာင္မဲတိတ္ဆိတ္ မေနခ်ိန္ေတြမွာ မီးေလာင္ေပါက္ကြဲေနတယ္။
အဲ့စိတ္ကူးက်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲ ေ၀လငါးေတြ မီးကြင္းထဲခုန္၀င္ႀက ၊ ဆိပ္ကြယ္ရာေရာက္လာတဲ့ သန့္စင္ျခင္းလက္ေတြ
Bra ထဲလ်ိွဴ၀င္ႀက။ႏူတ္ခမ္းခ်င္းကပ္ျပီး အယုတ္အညံ့ေတြ မွဳတ္ထည့္လိုက္ႀက။
ရယ္ရတယ္ျမင္ေနရတဲ့ မ်က္ႏွာႀကပ္မွာ အေပ်ာ္အရွြင္ အနာအက်င္ေတြ မျမင္ခ်င္ဘူး။
မ်က္လံုးကို ျမန္ျမန္ပိတ္ပါ။
တခ်ိဳ႕လေတြသာဖို႕ ညဟာရွာမရ ရွားလြန္းတယ္။။ျမန္ျမန္ပိတ္ပါ။
ေမ်ွာ္လင့္ျခင္းေတြေသဆံုးကုန္ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲအေတြးေတြ မီးနဲ့႔ဖြာထားတယ္။။ျမန္ျမန္ပိတ္ပါ။
လုပ္ပါ။ငါ့စိတ္ကို ျမန္ျမန္ေလး မီးခလုပ္ပိတ္လိုက္ပါ။
- လြန္ေလျပီးေသာဆိုတဲ့နာမည္တခုဟာ မျပီးဆံုးႏိုင္ေသာ မရပ္တန့္ႏိုင္ေသာ အနႏၱစကၠန့္ေလးေတြျဖစ္တယ္။လူတေယာက္ ေျခာက္လွြာက ကြာက်လာဖို႔ ငါက ကမၻာကိုေတာင္ ကိုင္လွုပ္ဖူးတယ္။
ေျခဦးမလွည့္ျဖစ္တဲ့ ေျခသံေတြကို မျမင္တာ သဘာ၀က်ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ မုန္တိုင္းဟာ တေယာက္တည္းကို ဦးစားေပးတိုက္တယ္။
အံသြားက ငါေနတဲ့ဘက္ကို တအားဖိ၀ါးတယ္။
ေဆးဖက္၀င္ႏူတ္ခမ္းေတြကေတာ့ တျခားလူနမ္းသြားတဲ့ခနမွာပဲ ရက္လြန္သြားမွာေပါ့။
မတီးလို႔မျမည္တဲ့ အမွန္အမွားေတြ ၊သြားတိုင္းမေရာက္ႏိုင္တဲ့ မိုင္တိုင္ေတြကို ေရးမွတ္ထားတဲ့ ႏုတ္ကေလးထဲ တကယ္ေတာ့ကြယ္ ခ်စ္ေမတၱာဟာ ငါးဆယ္တန္အရုပ္စတစ္ကာေလးပဲ ျဖစ္တယ္။
ခြာခ်လိုက္လို႔အသားမွာ ကပ္က်န္ေနခဲ့တဲ့ အရုပ္ေလးဟာလည္း လူတကာကာေျပာေျပာေနတဲ့ ဒဏ္ရာေလးလဲ ျဖစ္ပါတယ္။
-ဇက္ကႀကိဳး
